هفت قرن قبل از اختراع اولین دوربین عکاسی شاعر بزرگ ما، سعدی شیرازی(۱)، به همگان توصیه کرد تا بر لب جوی بنشینند و به آب نگاه کنندبلکه از این طریق متوجه گذشت سریع زمان بشوند. روشن نیست طی هشتصدسال گذشته چه تعداد از دوستداران سعدی علیه‌الرحمه به این توصیه عمل کرده‌اند اما به ظن قوی خیلی از کسانی که مطابق این دستورالعمل بدون همراه داشتن تخمه آفتابگردان کنار جوی رفتند و دوزانو نشستند و نتوانستند ارتباطی میان حرکت آب و گذر عمر برقرار کنند فقط درد کمر و خواب‌رفتگی پا نصیب‌شان شد و دست خالی به خانه برگشتند. شاید اگر شاعر شیراز امروز در قید حیات می‌بود با توجه به پیشرفت تکنولوژی و اختراع دوربین عکاسی و سرپوشیده شدن جوی‌ها و کمبود موجودی آب در جریان رودها به همگان توصیه می‌کرد بر لب مبل بنشینند و در رایانه "رولنگی(۲)" خود به صدها عکسی بنگرند که در همین یکی دو سال اخیر انداخته‌اند. بی‌تردید این روش به همان اندازه تماشای آب جوی و شاید خیلی بیشتر می‌تواند آدم را متوجه سرعت گذشت عمر بکند ضمن آن‌که احتمال سقوط و خفگی در آب روان نیز در آن به حداقل می‌رسد.
پ ن (۱):بنشین برلب جوی و گذر عمر ببین... علی‌رغم این‌که مصرع متعلق به یکی از غزل‌های معروف حافظ است و هر آدم علاقمندی بدون رجوع به دیوان خواجه هم می‌تواند از وزن و آهنگ آن نام شاعر را حدس بزند من مرتکب اشتباهی مهلک شدم و آن‌را به سعدی نسبت دادم و تا آخرین لحظه هم شک نکردم... ضمن طلب پوزش از هردوی آن بزرگواران برای عبرت خودم متن را اصلاح نکردم تا یادم بماند بعد از این بیشتر مراقب باشم.
پ ن (۲):رولنگی- معادلی فارسی برای لپ‌تاپ فرنگی.