توی این دنیای هیشکی به هیشکی ، همین جماعت لنگ و لوچ و کوری هم که دور آدم پیدا می شود خودش کلی غنیمت است ، بعد چند شب همین بی هیچ کس شدن ها آخرش ،ما را کشاند وسط پاتوقی که روزهاست فراموش شده و شب هاست که پر می شود ازبی حالی ،محسن هم دارد ازدواج می کند ،پسر خوبی بود ،از آن ها که تمام عمر سروش کودکان خوانده اند و تا می توانستند مثل مجلات رشد نوجوان قد کشیده اند و نماد خوشبختی اند برای امثال ما آشغال کله هایی که فکر می کردیم آخر همه چیز دنیا باید،جایی همین حوالی باشد...
پ ن:این مطلب رو یکی از بهترین دوستانم تو بخش کامنت ها برام نوشته بود.