یادم می ماند

یادم باشد غرور دست و پایم را و دل و زبانم را تسخیر نکند. یادم بماند اگر چیزکی از چیزهای جهان دارم، نه از سر برازندگی و شایستگی که از خوش اقبالی‌ام است. یادم باشد نگاه‌هایم را هیچ‌وقت از بالا بر بنی بشری ندوزم که فقط یک حیوان بلند بالا ممکن است چنین کند. حواسم باشد کلمات پرقدرت زهرآلود را اگر خواستم در هوا پرتاب کنم، اول دو سه جمله‌ای بسازم ازآنها و در آینه‌ای شفاف و تمام قد، خطاب به خودم بگویم. یادم باشد اگر هستم منتی نیست بر کسی، همانطور که اگر نباشم محنتی نیست بر دلی. یادم بماند...